#231: Autor: angeluco, Ubicación: SantanderPublicado: Sab Feb 10, 2024 6:22 pm MONÓLOGO DEL PARADO
NO siembran ni cosechan
las jodidas palomas que se hartan
del maná que las mesas de los bares prodigan
-me alegra que esos niños
interrumpan su cena
detrás de una pelota-.
No hilan ni trabajan esos lirios
que se ponen de agua hasta las cejas
revestidos de lluvia en los parterres,
ni tampoco los árboles que orillan la avenida
ni este horrible mosquito
que succiona mi sangre atribulada.
Yo que siembro los mapas de currículos
y trenzo con angustia las hojas del futuro,
cruzadas las fronteras del Edén
no puedo tan siquiera someterme
al mandato divino
de ganarme sudando el alimento.
JESÚS MONTIEL
#232: Autor: angeluco, Ubicación: SantanderPublicado: Vie Mar 08, 2024 12:41 pm LA COSTUMBRE
Ya noto cómo alarga su palpo
codicioso,como acerca despacio su ame-
naza -cada paso parece una milicia- y
enciende su mirada octogonal sobre mi
miedo.
Creyéndola vencida no advertí
cómo hilaba mi vida con su red pegajosa y
ahora capturado, pegado a su flotante
arquitectura,no consigo zafarme de estos
hilos radiales que impiden mi alegría.
JESÚS MONTIEL
#233: Autor: MonalisaBC, Publicado: Dom Mar 24, 2024 6:47 pm BALADA DE LO QUE EL VIENTO DIJO
La eternidad bien pudiera
ser un río solamente
ser un caballo olvidado
y el zureo
de una paloma perdida.
En cuanto el hombre se aleja
de los hombres, viene el viento
que ya le dice otras cosas,
abriéndole los oídos
y los ojos a otras cosas.
Hoy me alejé de los hombres,
y solo, en esta barranca,
me puse a mirar el río
y vi tan sólo un caballo
y escuché tan solamente
el zureo
de una paloma perdida.
Y el viento se acercó entonces,
como quien va de pasada,
y me dijo:
La eternidad bien pudiera
ser un río solamente,
ser un caballo olvidado
y el zureo
de una paloma perdida.
RAFAEL ALBERTI
#234: Autor: cocodras, Ubicación: En el camino de baldosas amarillasPublicado: Dom Mar 24, 2024 11:41 pm Hai unha illa loubada
alá no fondal do mar.
Ten bois da color do tempo
e pastoras de cristal.
Ten un río de paxaros
que desemboca en canción.
Paxaros mornos de illa
con os seus niños no sol.
Ten lúa nova e crecente
i ollos pra decir ai lá!
A boca tena pechada
para vendimas de sal.
E ten un cabelo novo,
ai amor! qué pelo ten.
Cheiro profundo de alga
e sabor limo de mel.
Hai unha illa loubada
Alá no fondal do mar.
Navegada de luceiros
na noite nácelle o van.
(Álvaro Cunqueiro)
#235: Autor: petitejolie, Ubicación: LugoPublicado: Lun Mar 25, 2024 10:25 am ooooohhhhh, Cunqueiro!
#236: Autor: cocodras, Ubicación: En el camino de baldosas amarillasPublicado: Lun Mar 25, 2024 8:47 pm
#237: Autor: angeluco, Ubicación: SantanderPublicado: Vie Abr 12, 2024 7:52 pm VEINTE AÑOS YA SON AÑOS
No pasa el tiempo por tí
estás como siempre
que bien te veo
cuando termina de enumerar
su inventario de convenciones
le miro
y le digo
pués que quieres que te diga
amigo
tú estás hecho un asco
entonces nos abrazamos
tomamos unas cervezas
y nos contamos
uno por uno
los errores cometidos
en los últimos veinte años.